خانه، خطرناکترين مکان برای زنان و دختران

شالين اسميت

.

گفتگوی زارا مجيدپور با شالين اسميت، نويسنده و روزنامه نگار آفريقای جنوبی

١٠ تیر ١٣٨٩

شهرزادنیوز: شالين اسميت هفده ساله بود که گزارشی درباره ی قيام دانش آموزان سووتو(1) نوشت. او به عنوان روزنامه‌نگار، بيش از بيست سال است که در مورد مسائل سياسی و اقتصادی قلم می زند. شالين سيزده کتاب منتشر نموده است؛ کتابهایی چون ماندلا، روبن آيلند، به خود افتخار می کنم و غيره. او مشاور در زمينه رسانه‌ها است و مستندساز. شالين اسميت، جوايز متعددی چون "زن سال"، "شخصيت سال" و "روزنامه‌نگار آفريقايی سال سی اِن اِن دو هزار" را دريافت نموده است.

در سال 1999 او در خانه اش در شهر ژوهانسبورگ، مورد تجاوز قرار گرفت و به ضرب چاقو مجروح شد. از آن زمان او عليه خشونت جنسی و اچ آی وی- ايدز فعاليت می نمايد. "در دوران رژيم آپارتايد سکوت نکردم حالا نيز سکوت نمی‌کنم" اين کلماتی است که او در کمپين برای دسترس بودن دارو برای افراد دارای اچ آی وی- ايدز عنوان نمود. اسميت وب سايتی نيز برای قربانيان تجاوز راه‌ انداخته است به نام "حرف بزن"(2) اين وب سايت توسط افراد داوطلب گردانده می شود

با او به گفتگو می نشینم:

اگر چه بحران عدم وجود امنيت در آفريقای جنوبی از طرف بسياری از سياستمداران ناديده گرفته می‌شد اما در دوران بازيهای جام جهانی فوتبال 2010، حدود 44 هزار پليس در سراسر کشور برای بهبود امنيت مستقر شدند. چرا آنها اين کار را قبل از اين که این کشور عنوان "پايتخت تجاوز" به خود بگیرد و ژوهانسبورگ به عنوان خطرناکترين شهر جهان شناخته شود، انجام ندادند؟

.

فکر می کنم به همان دليل که در همه جای دنيا احتمال کمی برای اثبات جرم يا تقصير متهمين به تجاوز وجود دارد و

از اين روست که در بسياری از کشورهای اروپايی و آمريکا ميزان محکوميت مجرمان به تجاوز 5 تا 6 درصد است. به همين دليل در حال حاضر قاچاق سکس درآمدزاتر از قاچاق مواد مخدر است. تمام جهان در مورد حقوق زنان حرف می‌زنند اما برای حفظ امنيت زنان کند و آهسته عمل می کنند. زنان نيز در اين زمينه قابل سرزنش هستند. ما در قبال آسيب و صدمه‌ای که برايمان اتفاق می‌افتد سکوت می‌کنيم و بدين وسيله از مرتکبين آن عمل حمايت می‌کنيم. ما با سکوتمان برای جامعه نيز سهل و آسان می‌کنيم که از رويارويی با اين مساله روی برگرداند.

اغلب ما در هنگام سخن گفتن از اين مساله عصبانی هستيم و انتقام‌جو. تنها مردانی که آزار و آسيب می‌رسانند مشکل‌دار هستند و نه همه مردها. ما نياز داريم که تمام افراد جامعه را برانگيزانيم تا با ما همکاری کنند تا بدين وسيله مانع بروز هر گونه آسيب و آزار و خشونت شويم. زنان توجه زيادی به حقوق ما در محل کارمان می‌کنند اما توجه کمتری به کسانی که در خانه‌اند می‌نمايند. در حال حاضر در دنيا، خانه خطرناکترين مکان برای زنان و دختران است؛ جايی که اغلب مورد تجاوز قرار می‌گيرند، تحقير و توهين می‌شوند، مورد آزار و اذيت قرار می‌گيرند و به قتل می‌رسند. آن هم اغلب توسط کسانی که دوستشان داريم و به آنها اعتماد می‌کنيم، بر خلاف تصور عمومی که مجرمان را اغلب افراد غريبه می‌پندارند.

روند سريع محکوميت مجرمان از طريق دادگاه در زمان برگزاری جام جهانی فوتبال، دادگاه‌های ويژه، واحدهای تحقيقات اختصاصی و از همه مهمتر حضور پليس در خيابان‌ها، فروشگاه‌ها و مراکز عمومی به جای خوابيدن پشت ميزها نشان داد که بنا به گفته‌ی موسسه مطالعات امنيتی، نرخ همه جرايم بيست و چهار درصد کاهش يافته و اين درس روشنی است برای جامعه. پليس‌ها می‌بايست از ايستگاه‌هايشان بيرون آمده و به خيابان‌ها بيايند. دادگاه‌ها می‌بايست سريعتر کار کنند و احکام سنگينی صادر نمايند.

مردی که دوربين خبرنگار پرتغالی را سرقت نمود به پانزده سال زندان محکوم شد، درست مثل همان حکمی که به فردی که به من تجاوز کرد و مرا چاقو زد داده شد. ارزش‌ها و هنجارهای ما غلط و نادرست است؛ اما اين مساله تنها در اين جا نيست بلکه جهانی است. واکنش ما نسبت به جرايم اقتصادی در مقايسه با کسی که جرايمی عليه مردم انجام می‌دهد سختگيرانه‌تر است.

........به عنوان يک مبارز عليه تجاوز جنسی فکر می کنيد چه عواملی باعث بحران تجاوز در آفريقای جنوبی است؟

.

خيلی چيزها، اما باز هم شباهتهایی در اين جا با ديگر نقاط جهان وجود دارد. فقدان احترام برای زنان، سر باز زدن مردان صاحب مقام از انجام کار يا صحبت عليه آسيب و صدمه به زنان و الگوی بسيار بد زندگی خصوصی آنان، سپردن انحصاری مسئوليت بزرگ کردن کودکان به زنان- و عدم تقسيم اين مسئوليت با مردان -، نپذيرفتن مردان از انجام عملی مثبت، فقدان احترام به کودکان و از همه مهمتر شکست سنگين و عدم موفقيت سيستم قضايی، تعطيل شدن واحدهای تخصصی پليس، کافی نبودن منابع و عدم آموزش درست کسانی که در مورد تجاوز تحقيق می کنند. کمبود منابع پزشکی و دارويی برای قربانيان تجاوز، آموزش ناکافی داديارها و قضات، اولويت ندادن به جرمی چون تجاوز و طولانی نبودن محکوميت مجرمان، اشتباهات سهوی قضات و عدم واکنش نسبت به قضاتی که احکام نامناسب صادر می‌کنند. اينها مهمترين مواردی است که به صورت جهانی اتفاق می افتد

.
حالی که فرد معروفی در سال 1999 يک هفته بعد از آن که در خانه‌ات مورد تعدی جنسی قرار گرفتید و با چاقو مجروح شدید مطلبی را منتشر کردید و به شرح آن چه که بر سرتان آمد پرداختید. چه چيز باعث شد که به جای سکوت، سخن بگوييد در بوديد؟

.

من آدم معروفی نبودم مگر اين که شما حوادث سياسی را با شور و اشتياق دنبال می‌کرديد. من يک روزنامه‌نگار سياسی بودم و احساس کردم که به عنوان يک روزنامه نگار اين قابليت را دارم که کاری که ديگران از انجام آن واهمه دارند را انجام دهم. به عنوان يک مبارز قديمی ضد رژيم آپارتايد می‌دانستم که چگونه به سياستمداران فشار وارد نمايم اما از همه مهمتر اين بود که من خيلی از دست خود عصبانی بودم. برای اين که از آسيب و آزار وحشتناکی که بر سر زنان و کودکان اين کشور می‌آيد و عدم احترام به افراد آسيب رسيده و رفتاری که با آن صورت می گرفت چيزی ننوشته بودم. من به عنوان يک مادر خيلی عصبانی بودم، می‌خواستم با عملم به ساخت جامعه‌ای کمک کنم که در آن فرزندان من وديگران مورد حمايت قرار گيرند.

.

در سال 1985 وقتی تشخيص دادند که دوست من به دليل تجاوز به ايدز مبتلا شده و به زودی خواهد مرد، درباره اچ آی وی- ايدز شروع به نوشتن کردم. در حقيقت کسی در اين باره کاری انجام نداده بود و خيلی کارها نياز بود که صورت گيرد. هنوز هم در آفريقای جنوبی و جاهای ديگر کارهای انجام گرفته کافی نيست. من بر این باورم که اگر در مبارزه عليه اچ آی وی- ايدز کمک به قربانيان تجاوز را ارجحيت دهيم، آنگاه بلافاصله و به سرعت نرخ و آمار تجاوز در جهان بيست درصد کاهش خواهد يافت.
.
کتاب بسيار مورد علاقه کتاب شما: "به خود افتخار می کنم" تجربه شخصی شماست که به زبان سوئدی نيز ترجمه شد. فکر می کنيد چرا اين گرفت؟
.

به دليل اين که فقط درباره‌ی من نبود، قصه‌های افراد ديگر نيز بود. در این کتاب از توجه به حضور مردان خوب در مبارزات ما، انتقاد از اديان برای عدم موفقيت آنان در توقف خشونت گسترده عليه زنان و کودکان و حمله به سياستمداران برای انفعالشان، سخن به ميان آمده است. فکر می‌کنم اين کتاب نقطه اميد ی بود برای خيلی از آدمها. برخی از آنان به من گفتند که بعد از خواندن آن احساس کرده اند که مستقیما با آنان صحبت شده و یا برای آنان.

.

پی نوشت

1-
در 16 ژوئن سال 1976 دانش آموزان سياه پوست مدارس سووتو- بزرگترين شهرک سياه پوست نشين آفريقای جنوبی- عليه سياست دولت وقت مبنی بر فراگيری اجباری زبان آفريکانس در مدارس قيام نمودند. در اين قيام تعدادی از دانش آموزان به ضرب گلوله کشته شدند

2-
http://www.speakout.org.za/index.htm